Motyw domu i instytucja rodziny w społeczności ludzkiej istnieją od zarania jej dziejów. Dom i rodzina to, są elementarne i pierwsze doświadczenia człowieka przychodzącego na ten świat. Zarówno w kulturze, społeczeństwie czy też w religii dom jest rozumiany bardzo szeroko, jako rodzina, matka, kraj, ojczyzna, ojcowizna czy też jako moja ziemia. Te terminy leżą u podstaw esencjalnych wartości do których człowiek szczególnie się przywiązuje.
W Biblii dom był traktowany jak gniazdo chroniące życie prywatne i wspólnota religijna oraz był uważany za miejsce obecności Boga i świętych. Dlatego dom, w mentalności ludzkiej jest zakorzeniony jako obraz i metafora szczęścia, miłości, poszanowania i starości rodziców. To odwołanie się do dzieciństwa i młodości ale też i ciepła rodzinnego, które, choć niekiedy poddane próbie poprzez konflikty rodzinne i międzypokoleniowe, to jednak za domem się tęskni i do niego chce się wracać
W takim to, kontekście należy umieścić słynną Łukaszową przypowieść o synu marnotrawnym i miłosiernym Ojcu (Łk 15, 11-32). Ta przypowieść jest o tyle ciekawa, że praktycznie nic nie wiemy i nie znamy imion trzech głównych postaci. A to dlatego, że zaistniały konflikt rodziny oraz zachowanie Ojca i Jego dwóch synów posiada znamiona doskonale pasującego do każdych czasów i szerokości geograficznych. Z tymi trzema postaciami, czytający Biblię powinien się skonfrontować i odnaleźć swoją tożsamość oraz prawdę o samym sobie.
1. Młodszy syn jawi się jako uzurpator dóbr rodzinnych i zuchwale wyciąga rękę po majątek wspólny. Domaga się tego co mu jest należne. On chce być władcą i posiadaczem dóbr rodzinnych. On kocha dobra.
2. Starszy syn jest postacią dramatyczną, pełną zazdrości o wygórowanym ego, które pozbawia go miłosiernego współczucia wobec marnotrawcy, który, pomimo wielu win powraca do domu.
3. Wyczekujący Ojciec, to personifikacja Boga Ojca. Ojca, Który zawsze, a szczególnie w Roku Jubileuszowym, czeka z otwartymi ramionami. Obraz Miłosiernego Ojca, to ilustracja i dopowiedzenie jakie powinno być nasze serce. Gdy wyobcujemy się z cnoty miłosierdzia, to w sercu naszym pozostanie tylko ciemne tło się ten obraz to zostanie tylko ciemne tło oraz nicość i pustka. A ciemność, nicość i pustka, wierzącemu w Chrystusa nie przystoi.
Sensem Roku Jubileuszowego, na kanwie tej przypowieści jest zaakceptowanie obecność Bożych rąk, które czekają aby przebaczyć. Czas łaski, który jest nam dany staje się wezwaniem aby rozpoznać siebie w młodszym i starszym synu równocześnie, gdyż oni obaj potrzebują miłosierdzia tak jak każdy grzesznik.
o. Edmund Urbański
Bóg ukazujący się człowiekowi w miejscu i czasie to, wydarzenie bez precedensu w historii rodzaju ludzkiego. Jego pragnieniem jest dać się poznać i zakomunikować światu o swojej obecności: «JESTEM, KTÓRY JESTEM». … To jest imię moje na wieki i to jest moje zawołanie na najdalsze pokolenia (Wj 3, 14). Tak oto Bóg wszedł w dialog z człowiekiem, a historia zbawienia stała się niekończącą się historią dialogu z ludzkością.
Pismo Święte przypisuje Bogu Jahwe wiele atrybutów. Jest On Jedyny (Pwt 4, 39; 2 Krn 33, 13), prawdziwy (1 J 5, 20); dającym pokój i zbawienie (1 Kor 14, 33). Wreszcie jest On Twórcą i Architektem Domu Izraela (Syr 47, 18; Hbr 11, 10).
Bez wątpienia najważniejszą prawdą jest to, że Bóg jest Bogiem żywym (Lb 27, 16; Pwt 5, 26; Syr 23, 4). Jego żywotność jest wszechobecna w Biblii, ponieważ jako Bóg żywy jest pośród nas (3, 10). Nie tylko istnieje, ale przede wszystkim jest bliskim Obecnym ( bliski i obecny), gdyż jest Stworzycielem i Panem nieba oraz ziemi- Panem wszystkiego, co zostało przez niego stworzone. Wszystko, co On stwarza, odpowiada Jego nieskończonej Mądrości.
Bóg objawiający się Mojżeszowi, kiedy ten pasł owce w okolicach góry Horeb, przychodzi do niego z bardzo istotnym przesłaniem. Najpierw Jahwe dokonuje autoprezentacji podając swoje imię, a następnie składa obietnicę pełną nadziei: “Zstąpiłem, aby cię wyrwać z rąk Egiptu i wyprowadzić z tej ziemi do ziemi żyznej i przestronnej, do ziemi, która opływa w mleko i miód” (zob. Wj 3, 16-17). Nadzieja na dalekim horyzoncie to Ziemia Kanaanu – Ziemia Pańska (Oz 9, 3), Ziemia Ojczysta (Jr 22, 10), Ziemia Obiecana (Hbr 11, 9) i Święta (2 Mch 1, 7; Mdr 12, 3; Za 2, 16).
Bóg objawiając się Mojżeszowi w płonącym krzewie jawi się jako Ten, którego moc, przewyższa siły natury. Krzew, który się nie spalał jest symbolem odnawiającej się bez końca mocy wiary.
Ogień, będący także symbolem Ducha Św. jest kolejnym biblijnym dopowiedzeniem do historii Mojżesza i krzewu, który nie uległ spaleniu. Ten Boży Ogień “nieustannie jest obecny w Kościele, promieniuje w wierzących światłem nadziei: podtrzymuje ją jak pochodnię, która nigdy nie gaśnie, aby wspierać i ożywiać nasze życie” (Spes non confundit, 3).
Wiara powinna być jak ów krzew gorejący- powinna płonąć bez końca i wciąż odnawiać wnętrze wierzącego. Bóg nieustannie powołuje człowieka, często wbrew jego woli i przekonaniom, ale jednocześnie jest również jak ten obłok i słup ognia, który po wyjściu z Egiptu poprowadził Izraelitów przez pustynię. Dokąd? Ku wolności i ku nadziei lepszej ziemi i czasów.
o. Edmund Urbański
W czasach antycznych powszechnie uważano, że góry są bliższe bogom, ponieważ szczyty ich skierowane są ku niebu. Nie są one łatwe do wspinaczki, zdobycia- niosą w sobie znamiona trudności. W nich też jest ukryta nuta tajemniczości albowiem Biblia postrzega góry jako mieszkanie Boga: On mieszka na obłokach. Tam, spodobało się Jemu zamieszkać (Ps 68, 5.17).
W Biblii wzniesienia i pagórki były uważane za doskonałe miejsca do nawiązywania dialogu z Bogiem. Bowiem to tam, On się objawia i proklamuje swoją wolę. Dlatego człowiek biblijny darzył góry wielkim szacunkiem, uznając je za teren teren święty i przebóstwiony- miejsce, w którym “czuje się obecność Stwórcy” (zob. Pwt 11, 29-27).
Jezusowi góry nie były obce. U początków Jego posłannictwa była Góra Kuszenia (Mt 4, 8). W Galilei wygłosił Kazanie na górze (Mt 5, 1-7, 28; Łk 6, 17-49) zaś w Jerozolimie, Góra Oliwna i Góra Kalwaria stały się niemymi świadkami Jego udręk i śmierci. Jednak w mesjańskiej działalności Jezusa jest także Góra Przemienienia (Tabor) – miejsce, na które “wyszedł i wszedł, aby się modlić” w obecności Piotra, Jana i Jakuba. Gdy się “modlił, wygląd Jego twarzy się odmienił, a Jego odzienie stało się białe” (Łk 9,28 n).
Podczas modlitwy wygląd Jezusowej twarzy się odmienił, a Jego odzienie stało się lśniąco białe … Potem zaś “dwóch mężów rozmawiało z Nim. Byli to Mojżesz i Eliasz”. Z czasem też “pojawił się … a z obłoku odezwał się głos: “To jest Syn mój, Wybrany, Jego słuchajcie!” ( Łk 9, 28-35).
Jaki był cel tego wydarzenia i co ono wnosi w życie wierzącego.
1. Przemienienie Pańskie ukazuje uczniom boskości Jezusa. Ma ono przygotować ich na godzinę męki i śmierci Mistrza oraz na czas próby, który prędzej czy później czeka każdego wierzącego. Krzyż dla uczniów nie był i nie mógł być zgorszeniem i głupstwem, ponieważ jest w nim zawarta “moc Boża i mądrość Boża” (1 Kor 1, 23-25).
2. Cud Przemienienia daje nam przejrzystą lekcję: do chwały nieba, objawionej przez Jezusa, droga wiedzie przez cierpienie i śmierć. Takie zmaganie wymaga duchowego wspięcia się na wyżyny.
3. Słowa Piotra: “Mistrzu, dobrze, że tu jesteśmy “ (Łk 9, 33) to wyraz zachwytu nad bliskością Syna Bożego. To także moment, aby Bogu oddać należną Mu cześć. Jezus jako chwała Boga Ojca jest tajemnicą fascynującą i budzącą respekt (mysterium fascinosum et tremendum).
Tajemnica Przemienienia, w kontekście Roku Jubileuszowego, niesie szczególną lekcją – to, przez “ciemność przebija się światło” a życie człowieka wierzącego powinno być podtrzymywane “przez moc płynącą z krzyża i zmartwychwstania Chrystusa” (Papież Franciszek, Bulla Spes non confundit, 4).
o. Edmund Urbański
Pielgrzym wyrusza w drogę nie tylko po to, by dotrzeć do świętego miejsca, ale także by doświadczyć przemiany serca. Podobnie jest z naszym życiem. Każdy człowiek jest viatorem – wędrowcem, który zmierza przez życie, nieustannie ucząc się, doświadczając i dojrzewając w drodze do celu. W tej drodze nie brakuje trudności, zwątpienia czy chwil zniechęcenia, ale właśnie one nadają sens pielgrzymowaniu. Tak jak pielgrzymi pokonują kolejne etapy swojej podróży, tak i my codziennie podejmujemy decyzje, które kształtują naszą przyszłość. Ale nie jesteśmy w tej podróży osamotnieni. Bóg idzie z nami, tak jak szedł‚ z ludem Izraela przez pustynię. Jezus sam stał się pielgrzymem, przemierzając drogi Galilei i Judei, ucząc nas, jak kochać i przebaczać.
Ojciec Franciszek w swojej wypowiedzi szczególnie podkreśla symbolikę pielgrzymki jako obrazu ludzkiego życia. W perspektywie duchowej pielgrzymka przypomina, że życie to coś więcej niż tylko zbiór przypadkowych wydarzeń, że to podróż ku głębszemu zrozumieniu siebie, świata i Boga. Droga może być długa i wymagająca a jej istotą jest nie tyle dotarcie do celu, ale sposób, w jaki nią podążamy z wiarą, nadzieją i otwartością na przemianę.
Dlatego zadajmy sobie pytanie: jaką drogą idę? Czy moje życie jest pielgrzymką ku Bogu, czy może wybrałem niewłaściwy kierunek? Niech ten Rok Święty będzie dla nas okazją do odnowy, do świadomego pielgrzymowania, nie tylko w sensie fizycznym, ale przede wszystkim duchowym. Nie chodzi jedynie o to, by przeżyć kolejne dni naszego życia, ale by wzrastać w wierze, miłości i nadziei.
SEKRETARIAT MISJI I EWANGELIZACJI
PROWINCJI MATKI BOŻEJ ANIELSKIEJ
ZAKONU BRACI MNIEJSZYCH W POLSCE
ul. Długa 43
34-433 Dursztyn
se@ofm.krakow.pl
BIURO CZYNNE
od wtorku do piątku
w godz. 9:00 – 14:00
tel. +48 516 105 866 / +48 533 776 679
CENTRUM DUCHOWOŚCI FRANCISZKAŃSKIEJ
ul. Klasztorna 28, 28-400 Pińczów
FUNDUSZ SEKRETARIATU MISJI I EWANGELIZACJI
PROWINCJI MATKI BOŻEJ ANIELSKIEJ
ZAKONU BRACI MNIEJSZYCH
SANTANDER BANK POLSKA S.A.
NUMER KONTA W PLN ;
76 1090 1665 0000 0001 1654 0757
NUMER KONTA W EUR
SWIFT : WBKPPLPP PL34109016650000000116541222
© 2025 Created by NoMaybes.pl
